Rozważania polskich księży na temat roli kobiety w Kościele oraz wszelkie dywagacje, jakie czytałam na temat dlaczego akurat kobiety nie nadają się na duchownych bardzo często są „suchą” pozbawioną doświadczeń pustą paplaniną. Bowiem nie jest tak, że kobiety mogły się wykazać w roli duchownych i niestety się nie sprawdziły… Nie jest prawdą, że okazało się, że kobiety miały szczere chęci, ale niestety nie wyszło. Lub też nie jest tak, że kobietom się wydawało, ale niestety Bóg zesłał na nie pioruny i plagi, kiedy tylko stawały przy ołtarzu… Nie jest również prawdą, że kobiety „się pchały”, ale Bóg nie błogosławił… Jest bowiem tak, że zanim kobiety podjęły próby, już je zdyskwalifikowano.…

Zajmując się feministyczną analizą patriarchalnych struktur społecznych, mam wrażenie że owa „walka płci” to jakiś związek typu: ofiara – oprawca. Związek ów z perspektywy psychologicznej jest silny i co ciekawe, niejednoznaczny. Zarówno ofiara bowiem odgrywa rolę oprawcy, jak i oprawca gra rolę ofiary. Ta naprzemienna wymiana ról i cała relacja pełne jest emocjonalnych zranień i bazuje na niskiej samoocenie obu stron. Nie będę pisać o wszystkich aspektach tej neurotycznej więzi, ale najważniejsze wypunktuje: – oprawca czuje się lepszym poniżając ofiarę i daje ofierze do zrozumienia, że jest gorsza (ty szmato) – ofiara czuje się lepsza będąc ofiarą i poniża ze swojej perspektywy oprawcę (ty grzeszniku) – obie strony starają się…