Marzenia teologii feministycznej

Teologia feministyczna stanowi szansę zarówno dla kobiet, które szykują się do opuszczenia Kościoła, jaki dla tych, które chcą w nim pozostać. Teologia feministyczna jest bowiem swoistym „klejem”, który stara się zlepić dysonans poznawczy i problem zaburzeń tożsamościowych współczesnych kobiet, które wyrosły w chrześcijańskich patriarchalnych kościołach. Rebeliantkom feminizm stanowi znak nadziei, poznania i fascynacji, który wyraża ich tęsknotę za religijnością, inną religijnością, niż ta, jaką dotychczas znały. Jednocześnie teologiczny feminizm jest dla Kościoła proroczym głosem, nazywając wyraźnie i po imieniu to, co w chrześcijańskiej tradycji było dotąd ukryte, choć implicite zawarte, oraz wnosząc nowe doświadczenia i refleksję nad nimi. Chodzi więc o ubogacenie teologii i uwolnienia jej od jednostronności.

Teolożki nieustannie podkreślają, że uprawiana przez nie teologia, musi posiadać szerszą perspektywę, niż teologia tradycyjna. Powinna więc łączyć w sobie umiejętność interdyscyplinarnego uczenia się od innych dziedzin nauki, ale również od innych ras, kultur, płci, różnych klas ekonomicznych w świadomości współczesnych zjawisk globalizacji, konsumpcjonizmu i dyskusji nad seksualnością człowieka. Feministki są zgodne by nieustannie rysować wizje własnych marzeń. Są to wspólne marzenia, mające na celu poszukiwanie nowych dróg, jakimi feministki, mimo dzielących je różnic, mogą kształtować przyszłość. Wonhee Anne Joh pisze, że wspólne marzenia przynoszą kobietom uzdrowienie ran oraz możliwość

kontynuowania feministycznej pracy nad stwarzaniem trwałej i harmonijnej egzystencji[1].

Dorothee Sölle zauważa, że tożsamość zawiera w sobie również marzenia, plany i dążenia, a pytanie Kim jestem? skrywa pytanie Kim chciałabym być? oraz Gdzie upatruję własne nadzieje?[2] Dynamika tożsamości pozostaje w nieustannej relacji do Boga, który ma wobec nas również plany i nadzieje. Dzięki relacji z Bogiem, przekraczamy własne granice, również granice kulturowe i stajemy się narzędziami pokoju[3]. Jak uważa teolożka Marjorie Hewitt Suchocki[4] człowiek nie jest bytem stworzonym, statecznym, ale stwarzającym się w relacji do Boga. Pozostając w tym procesie, jest wciąż bytem nieskończonym. Podobnie jak i reszta wszechświata[5]. Bóg nadał każdemu bytowi pierwotny cel. Każdy byt jawi się ustosunkowując się do owego celu poprzez wszelkie relacje i wpływy, które powołują go do bytu. Stawanie się bytem obraca Boży pierwotny cel w jego subiektywny cel, którym staje się poprzez proces, jakiego doświadcza[6]. Oprócz bożego pierwotnego celu, człowiek ma możliwość doświadczać również Bożego prowadzenia, które wpiera i wspomaga człowieka, w  jego wyborach, decyzjach, własnym oddziaływaniu i czynach.

Tak więc w teologii feministycznej problematyka tożsamości wykracza poza to wszystko, co dotyczy jedynie indywiduum. Teolożki różnych wyznań i odmiennych teologii, spotykają się w przekonaniu, że wszystko, co jest osobiste, jest również polityczne. Podstawowe pytanie w samo rozumieniu, jakim jest Kim jestem? jest więc jednocześnie pytaniem: Częścią jakiej społeczności chciałabym być? Częścią jakiego Kościoła chcę być? Kobiety od wielu lat nie pozostają w sferze teoretycznych marzeń, ale realizują te dążenia i cele, angażując się w życie Kościoła, w środowiska akademickie uczelni teologicznych, w organizacje pozarządowe i para kościelne. Religijna tożsamość feministek pozostaje pod ciągłym napięciem tego, kim jest a tym, jaka pragnie być. Nowa przestrzeń doświadczeń religijnych kobiet przekracza jednak wcześniejsze oczekiwania i dodaje kobietom siły, by w swoich dążeniach i zaangażowaniu sięgać po nowe obszary teologicznych dyskusji, po nowe obszary religijnych przeżyć.