słodka przerwa

Po dłuższej nieobecności, zapowiadam jeszcze chwilkę niebytu na tej małej „wysepce herezji” pośród morza cyberprzestrzeni. Mój słodki powód ma na imię Zofia Anastazja i za tydzień kończy 3 miesiące.
Moja życiowa nowela przygodowa pod tytułem „ciąża” oraz jej dalszy ciąg w (podobno) niekończącej się powieści fantasy „macierzyństwo” przynosi mi wiele ciekawych doświadczeń. Ciekawych na pewno pod względem demitologizacji tych obu zjawisk. Jako 30latka z psychicznie dręczącym wieloletnim problemem niepłodności, nasłuchałam/naczytałam się tak wielu mitów nt. macierzyństwa, że wręcz urosło ono do postaci abstrakcyjno-mistycznej rzeczywistości. Mam na myśli również cały zbiór informacji z „teologicznego” podwórka, które pisane przez mężczyzn „nie dotykały stopą ziemi”. Brakowało sfery „profanum”, brakowało zwyczajnie doświadczenia.
A przecież doświadczenie kobiet, wcale nie jest mniej piękne i gorsze, tylko dlatego, że ocieka krwią, mlekiem, łzami i potem. Jest bliższe stworzeniu, ziemi, więc również i prawdzie.
Mitologizacja zjawisk najbardziej szkodzi tym, którzy nie mogą skonfrontować jej z własnym doświadczeniem i dokonać reinterpretacji swojego świata znaczeń. W przypadku ciąży i macierzyństwa dotyczy to więc generalnie mężczyzn 🙂 …ale i bezdzietnych kobiet.
Na kobiety jednak wywiera się społeczną presję i tworzy dziwne teorie o ich „podstawowym” powołaniu, które upatruje się (czasami jedynie) właśnie w macierzyństwie. Jakby to były „poczęcia z dziewicy*”, a rodzące się dzieci posiadały jedynie matkę…
{…}
cdn.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
*na początku było określenie „niepokalane poczęcie” ponieważ zawsze myślałam, że są to dwa określenia tego samego zjawiska-cudu, opisanego w Ewangeliach (tak to czasem bywa, jak się człowiek wychowuje w protestanckim kontekście), ale „teolog-amator” zostawił pod wpisem komentarz oświecając moją mariologiczną niewiedzę 😛 i wprowadzając mnie w tajniki mariologicznych dogmatów, za co dziękuję pokornie!