nie jestem jak Ojciec/Syn… jaka autoidentyfikacja?

Najbardziej kontrowersyjny współcześnie wciąż pozostaje wymiar kobiecego tworzenia czy współtworzenia rzeczywistości religijnej w wymiarze instytucji Kościoła.

Owa nieobecność kobiet w Kościelnej hierarchii, tradycyjnej teologii czy duszpasterstwie jest źródłem kolejnych problemów kobiecej autoidentyfikacji religijnej. Czynnikiem utrudniającym bowiem rozwój procesów tożsamościowych jest m.in. niedostatek wartościowych wzorców identyfikacji.

Proces autoidentyfikacji religijnej kobiet przebiega więc często poza aspektem własnej płciowości, bądź nawet konta niej (nie jestem jak Ojciec/Syn). Taka sytuacja prowadzić może do szeregu kryzysów czy dylematów tożsamościowych.

Jednym z nich jest wysiłek przeciwstawienia się kobiecości we własnym interesie autonomii oraz emocjonalnego rozwoju u małych dziewczynek budujących podstawy własnej tożsamości. Dzieje się to w sytuacji, kiedy matczyne (kobiece) symbole religijne i reprezentacje kulturowe kojarzą się głównie z zależnością, a nie indywidualnością, niezawisłością. Ów konflikt to wymierzanie sobie i własnej relacji z matką kary dożywotnego więzienia, bowiem kobieta zwraca się ku męskości by budować „prawdziwą siebie”, jako będącą w opozycji wobec matczynej pierwotnej autoidentyfikacji, co stanowi pewnego rodzaju doświadczenie samej siebie częściowo nierealnej.

Być kobietą w kontekście judeochrześcijańskiej symboliki jest równoznaczne z byciem pomniejszym, byciem jakby mniej prawdziwym i mniej ważnym, byciem jakby nie z istoty Boga (L. Stucky-Abbott). Kobiety doświadczające pewnego rodzaju kryzysu tożsamości, w tym – identyfikacji religijnej, muszą poszukiwać nowych źródeł tożsamości, które zniosą niewygodne skutki deficytu, jak i konfliktu tożsamościowego.

~~~~~~~~~~~~~~

Por. L. Stucky-Abbott, The Impact of Male God Imagery on Female Identity Meaning, w:„The Journal of Pastoral Care” Fall 1993, Vol. 47 No. 3, s. 245.