Serce Weroniki marszczy się jak sucha rodzynka. Stan ten trwa już od kilku tygodni. Zdążyło więc dobrze obeschnąć, nabrać twardości, zmarszczek i nieregularnych kształtów. Dlaczego? Och! Powodów wiele. Zbyt obficie obrodziły niemiłe okoliczności, awanturnicze spotkania i zbyt ostre słowa monologów (bo dialogiem agresji słownej nie da się nazwać)… trudno unieść ich ciężar. Dusza Weroniki więc omdlewa po ciężarem ostatnich przeżyć; zbyt często minionymi dniami łka w poduszce chmur. Dzisiejszego dnia Weronika wzięła w pracy wolne. Po marudnym śniadaniu, wypiła ociągającą się kawę i słucha ulubionego radia. Smętne melodie rozleniwiają jej i tak słaby nastrój. Beznamiętnie gładzi więc palcami po szybie wiosenne kropelki deszczu. Nagle uderza ją bolesny promyk słońca. Jakimś…

Zima ciągnęła się w nieskończoność jak włoskie spaghetti. Weronika czuła z każdym tygodniem, jak jej wesoła nadzieja na rychłą wiosenną odnowę serca topniała zamiast śniegu. Szarość zalewała świat. Szare chmury przysłaniały szare niebo, gromadząc się nad szarym światem szarych istot. Długie noce nie przynosiły sił. Weronika budziła się równie zmęczona, jak zasypiała poprzedniego wieczoru. Wracając z pracy zajrzała do zieleniaka w tęsknocie poszukiwań jakiś oznak życia. Może tam je znajdzie, choćby importowane z Hiszpanii…? Znalazła. Kupiła kilogram jabłek. Ich kolorowe skórki na tyle kontrastowały z obecną codziennością, że wydawały jej się importowane nie z cieplejszej strony Europy, ale z planet innej galaktyki. Zachwycona swoją zdobyczą podreptała na szary przystanek, tuż…

Miękka trawa pod stopami Weroniki rzadko się zdarza, częściej dotyka ostrych skał i twardych kamieni. Ranią boleśnie jej wrażliwą skórę i na trwale zapisują się w pamięci drogi. Ścieżka kamienista jest jej wyborem. Zawsze może przecież skręcić w bok, zawsze może zajść na bezdroże, opuścić ścieżkę, przejść przez łąkę, pola… Tak więc cierpliwie Weronika łyka swoje słone łzy, które raz po raz strużkami biegną po różowych policzkach, potem płyną szybciej bruzdą aż po wstążkę ust. Najbardziej Weronika by chciała biec po puchowych chmurach, tarzać się w obłokach i stopami dotykać delikatnej tafli błękitnego jeziora. Ale te marzenia to tylko słodka wisienka na torcie sennych krain. Życie jest inne. Weronika wie,…

Weronika zamyka powieki, chce być u siebie, stąpa za rzęsy, przez serce niedomknięte. Ciemno jest tylko przez chwilę, gdy oczy dopiero zamknięte. Jednak chwila po chwili rozbłyska powoli promykami ciepłe słońce. Otwiera więc szerokie okna by go jak najwięcej przywiał ciepły wiatr. Wiatr biega i igra ze szczęścia firankami, w których gubi się bez końca. Inaczej zaś zaduma, która usiadła spokojnie w szeroko miękkim fotelu myśli. W jej cieniu czasami przesiaduje tęsknota, która lubi się dziecinnie bawić w chowanego. Nie wiadomo kiedy wyskoczy zza rogu, czy zza książek wspomnień. Choć sama pozornie poważna i nostalgiczna, nosi w sobie wszystkie emocje, jakie znam. Na stoliku chwil tymczasowych stoi zielona filiżanka miłości…

Pukanie do drzwi. Weronika biegnie by otworzyć. Uchyla skrzypiących, drewnianych drzwi by zobaczyć „JĄ”. -Ach to Ty…! Witaj, wejdź. Cieszę się, że przyszłaś… Weronika starym tropem biegnie do kuchni przygotować herbatkę. Wie, że jej gość lubi herbatę korzenną, albo każdą inną, dziwną byle by „nie zwykłą”. Gość bowiem również niezwykły… – Chcę porozmawiać… – szepnęła nieśmiało – Wiem. Przepraszam, że wcześniej nie miałam czasu by obgadać wszystko, by poukładać słowa zdarzeń, myśli snów. Weronika znów się tłumaczy, choć obiecała gorąco już sobie, że nigdy więcej tłumaczeń, nigdy więcej winy… – Nie, nie rozumiesz. Nie przyszłam rozmawiać tak zwyczajnie. Przyszłam aby „pobyć razem”. Nie chcę słyszeć słów, chcę obecności. – Dobrze…